Prince George - Houston

Dag 16. Prince George - Houston
Donderdag 22 jun. 2017
Afstand: 330 km / 210 mijl || Reistijd: ongeveer 4 uur
Het landschap van Prince George wordt gedomineerd door de Nechako- en Fraser- rivieren. In het waterrijke landschap staan de oudste gebouwen van de regio. Neem bijvoorbeeld een kijkje bij de Huble Homestead Historic and Heritage Site, een openluchtmuseum met een hoeve, postkantoor en smederij. Ook is er een gerestaureerd visserskamp van de First Nations. Hét herkenningspunt van Prince George is het vrolijke mascottebeeld Mr. PG.

We werden met een heerlijk zonnetje wakker en na het rituele douchen en aankleden konden we in het zonnetje ontbijten. We hadden ook geen haast, want we zouden naar het spoorwegmuseum in Prince George gaan en die ging pas om 10:00 uur open.
Nèt voor tienen vertrokken we, eerst even de benzinetank weer volgegooid. Want die lust wel een slokje hoor! Gelukkig wordt de prijs steeds goedkoper en zitten we nu al onder de Canadese dollar per liter. Om half elf arriveerden we bij het museum. Een grote verzameling voertuigen en treinstellen met daartussen wat houten gebouwtjes. We hadden een kortingscoupon gekregen dus hoefden we maar voor 3 senioren te betalen. In Canada is iemand boven de 55 al senior, vandaar. De dame bij het loket vroeg of we ook met de little train meewilden. Ja, natuurlijk wilden we daar ook mee mee. (Wisten wij veel) Daarna was er in een zaaltje een expositie van schilderijen. De schilderes had tijdens een treinreis van Prince George naar Prince Rupert alllemaal foto's gemaakt en daarvan vervolgens schilderijen gemaakt. De opbrengst van deze schilderijen komt in een fonds die investeerd in de jeugd. Het project heet de "highway of hope". Blijkbaar verongelukken er veel langs deze weg. Het is ons niet helemaal duidelijk waarom. Liften? Of drank? Of slecht autorijden? Of ontvoeren? Wel is het zo dat we (in heel Canada) erg veel kruizen langs de kant van de weg zien.
(Update: inmiddels rijden we op de Highway en zien borden waarin gewaarschuwd wordt om niet te liften. Met name meisjes. De weg wordt hier Highway of tears genoemd. En we hebben ook grote billboards gezien waarop een oproep wordt gedaan om meisjes te zoeken. Dus het is hoe dan ook een dramatische weg)
Hierna gingen we naar buiten en bekeken de verschillende gebouwtjes. Zo was er een brandweerhuisje met een oude brandspuit en diverse andere oude meuk. Maar ook een prachtige locomotief zoals wij in Nederland "Bello" hebben. Mooi zwart en in goede conditie. Indrukwekkend was een treinlocomotief, voornamelijk uit hout gemaakt, met een reusachtige sneeuw/ijsschuiver er voorop. Je kon er in klimmen en ervaren hoe dat eruit gezien moet hebben. Als het te gevaarlijk werd, konden ze eruit klimmen en op het dak klimmen en zo nodig eraf springen. Getuige de verhalen liep dit vaak niet goed af. Ook heel leuk om te zien was een treincoupé die voor rijke passagiers gebruikt werden. Het rijtuig is nog gebruikt door prins Charles en lady Diana bij de expo in Vancouver van 1986. (maar ja daarmee liep het ook niet goed af.)
Het rijtuig was rijk ingericht met vloerbedekking, sofa's, en een heuse eetzaal voor wel 20 personen.
Het hele terrein was keurig onderhouden met veel groen, bloemen en fruitbomen. Om 11:00 ging onze little train, maar omdat we de enige passagiers waren gebeurde er niets. Dus maar even vragen. Ja, we konden instappen. Nou ja, eigenlijk meer ópstappen. Het bleek een miniatuur trein te zijn zoals die bij de Efteling voor kinderen is!!!
Maar we lieten ons niet kennen en namen plaats. 2 dames (studentes) begeleiden ons op deze reis. Er werd gefloten zoals een echte conducteur ook doet en we vertrokken. Bij elke nagemaakte spoorovergang toeterde de trein, zoals hij in het echt hier ook doet. We maakten een rondje langs het hele terrein. Af en toe stopte de trein en werd er wat verteld. Zo stond er een burner op het terrein waar we doorheen reden. De dame vroeg of we wisten wat dat was. Nou, dat wisten wij wel, zeiden we trots! Waarschijnlijk helemaal niet leuk voor die dame, maar we voelden ons ook een beetje kinderen. Verder ging de trein weer over een brugje en door een tunneltje. Ze vertelden ook nog dat er plannen waren om de mooiste treinstellen te overkappen. Geen overbodige luxe, want bijvoorbeeld dat mooie treinstel van de expo, had een zeil over het dak, maar lekte evengoed nog. Als dat zo doorging was er over 10 jaar niets van over. Daarna was de treinreis ten einde en hadden we er toch echt van genoten.
Na nog wat dingen te hebben bekeken, zijn we weer vertrokken. De route naar Prince Rupert zoals die op de schilderijen was te zien!
Het was nog steeds mooi zonnig weer, dus genoten we van de uitzichten onderweg. Veel vlakke velden met koeien, hier en daar een farm met allemaal hekken waar groepen dieren in konden (paarden?)
Maar het was niet duidelijk waar die koeien en of paarden 's winters stonden. We zagen niet echt stallen. Het was wel heel lieflijk maar wat hebben de mensen hier een troep rondom het huis. Alles laten ze staan of stallen ze uit (oude auto's en vele schuurtjes al dan niet afgebouwd)
De weg is vaak bochtig en elke keer is het weer verrassend wat er na de bocht komt: een spoorrails of rivier parallel aan de weg of weer een spectaculaire berg met sneeuw voor ons uit.
Op zeker moment zagen we een bord dat er ijs werd verkocht. Wij stoppen. Stond er een caravan met een klein raampje met daarin een vrouw in ouderwetse kledij en kapje op, zoals we ook eerder gezien hadden bij een waterval (met die 13 kleinkinderen)
Bij elke bestelling ging het raampje open, daarna weer dicht om de bestelling klaar te maken, raampje weer open om het ijs te geven. Rina wilde toch eens weten welke Amish gerelateerde gemeenschap het was. Nou het was de Mennonieten. Een redelijk strenge geloofsgemeenschap die in Canada niet zoveel voorkomt (wij hebben ze bijna allemaal gezien:). Zijn oorsprong komt uit Amerika en ze mogen wel met auto's rijden en telefoons hebben, maar geen tv, muziek of radio. En de vrouwen moeten hun hoofd bedekken, staat in de bijbel....Wij vinden het goed, het ijs was heerlijk. Hoewel we daar eigenlijk ook koffie hadden willen zetten, besluiten we om verder te rijden. Zij verkoopt namelijk ook koffie. Beetje lullig om dan in haar tuin onze eigen koffie op te drinken. Dus hebben we het een paar kilometer verderop op een rustplaats maar gedaan.
We zijn uiteindelijk verder gereden tot 2 kilometer voor Houston. Daar zagen we een aanduiding voor een rv camping: Shady Rest.
Een prachtig onderhouden camping en een heel vriendelijke dame. Zij was net als wij blij dat het weer zo mooi was. We kregen een mooie plek en zette de camper waterpas. Snel de picknickbank in de zon gezet en heerlijk geborreld in het zonnetje. Hierna traditioneel eten gemaakt: gekookte aardappelen, sperziebonen, beefburgers voor de mannen en zalmburgers voor de meisjes. Een yoghurtje of ijsje als toetje. Was weer een feestmaal. Ton heeft daarna het houtvuur ontstoken en we hebben tot na 22:00 uur buiten kunnen zitten. Wat een feest! Tenslotte koffie/thee en een Kahlua en ook deze dag was weer ten einde. Weer een mooi dag in de reeks van velen!