Port Hardy - Telegraph Cove

Dag 21. Port Hardy - Telegraph Cove
Dinsdag 27 jun. 2017
Afstand: 40 km / 20 mijl || Reistijd: ongeveer 01⁄2uur
Port McNeill is een klein dorpje op Vancouver Island. Rondom Port McNeill liggen eilandjes als Malcolm Island en Alert Bay. Het zal je dan ook niet verbazen dat een populair uitstapje vanuit Port McNeill een boottocht is. Om precies te zijn: walvistochten, bijvoorbeeld van Telegraph Cove naar Johnstone Strait, waar regelmatig orka's en walvissen te zien zijn. Ook kunnen we vanuit Port McNeill met de veerboot oversteken naar Alert Bay. In het Port McNeill Heritage Museum staat het erfgoed van de omgeving centraal.

Vanmorgen mochten we uitslapen, omdat het gisteren zo laat was geworden. Om 9:00 uur werden we dus wakker, van de medicijnwekker van Ger. Na het douchen nog even bij de receptie kunnen internetten, gratis maar ook van korte duur. Het mannetje van gisterenavond kwam naar buiten. Blijkt de eigenaar van camping te zijn. We gaven hem complimenten over zijn mooie camping en ook de vlotte ontvangst van gisteravond. Hij bood zijn excuus aan voor de verwarring van plek 22. Het meisje die de reservering destijds gemaakt heeft, was een stagiaire en snapte nog niet hoe ze de afmetingen van een RV moest interpreteren. Hij houdt altijd een paar grote plekken in reserve voor dat soort situaties. Wij benadrukten nogmaals dat we vonden dat we supergoed geholpen waren. Nu met licht konden we ook pas goed zien hoe mooi het was. Ongelofelijk hoe groot de bloemen waren. De man vertelde met trots dat de afgelopen 15 jaar slechts 3 bomen waren geveld. Dat was een hele prestatie begrepen wij. Overigens waren de bomen enorm hoog en dik!
Hij kende Nederland. Natuurlijk, wie niet. Hij had voor zijn pensioen in Brussel gewerkt bij de EG. En moest regelmatig naar den Haag. Hij vertelde:" ik ging met de trein naar Hollands Spoor en nam dan een taxi. Er waren nooit Nederlandse taxichauffeurs. Als ze vroegen waar ik heen moest zei ik: "Scheveningen". (En hij zei dat echt heel duidelijk). Ze konden hem nooit verstaan. Dus zei hij maar "Madurodam" en liep hij de rest wel..."
Hij adviseerde ons om naar Telegraph Cove te gaan. Dat was nog een erg authentiek dorp met 6 bewoners, een mooie camping en een fantastisch restaurant. Dat vonden we een goed idee, en na afscheid te hebben genomen, vertrokken we.
We reden door Port McNeill en zagen een supermarkt waar we de nodige inkopen deden. We hadden nog niet ontbeten omdat het brood op was. Dus lekkere broodjes ingeslagen en verse vleeswaren. Even later zaten we in het zonnetje op een rustplaats te brunchen. Even later stopte er een auto en de inzittenden liepen gelijk naar begroeting waar een soort bramen aan hingen en aten die op. Bij navraag bleken dit summerberries te zijn, oranje tot rood verkleuren als ze rijp zijn. Edith plukte er een paar en Ton proefde ze. Hij vond ze een beetje waterig, niet vies maar ook niet super lekker. Beren zijn er overigens wél dol op.
Verder gereden en even later zagen we een houtbedrijf naast een spoorlijntje. We zijn er eens uitgebreid voor gaan zitten wat daar allemaal gebeurden. Trucks kwamen aanrijden met boomstammen. Deze werden gelost door heftrucks met speciale armen. Ze legden de boomstammen in rekken. Verderop zag je dat de boomstammen allemaal gesorteerd werden, qua dikte, lengte en/of soort hout. Dan gingen ze nog door een schilmachine, en daarna kwam er een metalen band omheen. Deze bundels werden via een glijbaan tenslotte in het water gemieterd, waar een bootje ze ook weer tussen palen sorteerde. Uiteindelijk werden er ook weer bundels uit het water gehaald en in trucks geladen die ze weer wegbracht. Het een en ander is ons niet helemaal duidelijk, maar was wel mooi om te zien. Tussen de stammen dreven ook huisjes, we dachten dat dat misschien de kantine was, die met een bootje naar een andere plek werden gebracht.
Hierna zijn we doorgereden naar de camping. Daar werd ons plaatsnummer 41 toegewezen. Edith liep alvast naar de plek toe, want de camper moest helemaal omrijden. Stond er een boot op onze plek. Een Amerikaanse mevrouw vroeg Edith wat ze moest. Nou, wij komen hier staan, zei ze. Toch maar voor een nacht zeker, zei de vrouw. Ja, zei Edith, voor een nacht. Met veel tegenzin werd de boot van de plek afgehaald, want vrienden van hun zouden de volgende dag naast hun komen staan. De man, redelijk bejaard, had moeite om de trailer aan te koppelen en wilde daarna over de staander rijden die voor het wiel lag. Edith kon dat gelukkig behoeden. Maar het was wel een gedoe. Later kregen wij het gevoel dat we als speelbal gebruikt zijn door de campingeigenaar. Er was namelijk plek zat, ook grotere plekken, dus snappen we nog niet waarom we dáár nou net moesten staan. Waarschijnlijk was het de campingeigenaar een doorn in het oog dat zij de plek op die manier bezet hielden.
Nadat we geïnstalleerd waren even lekker wat gedronken. De camping was midden in het bos, dus weinig zon. En het was in de schaduw best fris. Tegenover onze plek was een overdekt boothuis en net daarvoor een stukje gras met zon! Dus stoelen opgepakt en daar gaan zitten. Na enige minuten kom de campingbaas in een golfkar aangesjeesd. Dat was priveterrein, dus of we maar weg wilden gaan... gelukkig is de zon van niemand.
Na deze debacles zijn we naar zee gewandeld. Een korte klimroute door de camping naar achteren. We kwamen op,een privestrandje aan. Geen mooi wit zandstrand, maar stenen. Rina en Ger probeerden de temperatuur uit van het water, maar verder dan kuit-knieniveau kwamen ze niet. Te koud! Wel zagen we nog een ijsvogel. Omdat we niet verder konden dan die baai, zijn we teruggelopen naar de camping. Na een sanitaire stop, bleken de damestoiletten verstopt te zijn. We wilden het melden, maar de receptie was erg druk, te druk met nieuwe gasten. Toen de wandeling gemaakt naar het dorpje Telegraph Cove zelf. Een groot Zaanse schans gehalte! De authentieke huisjes waren in gebruik als souvenirwinkeltje, ticketsbureaus of werden verhuurd door het bijbehorende resort. Het was wel grappig maar erg commercieel geëxploiteerd. Ton en Rina deden nog een boardwalkwandeling en Ger en Edith genoten een ijsje. Daarna naar het restaurant. Er was die avond een boardwalkbbq met zalm of spareribs. Maar je kon ook a la cart eten. Omdat Edith nog niet getrakteerd had, was dit het juiste moment om dat te doen. We aten fishermanns platter en Ribs van de bbq en een New yorkse steak. Het alles was echt heel erg lekker en werd ook nog eens geserveerd door een erg leuke dame, die uit Spanje kwam. Met een leuk accent en de juiste humor wist ze ons te vermaken. (Ze was van Barcelona) Na dit verrukkelijke maal liepen we op ons gemak terug naar de camping om daar via het gekochte internet foto's en verslagen te uploaden. Helaas wilde dat ook niet lukken. Ook de toiletten waren nog niet gerepareerd en we maakten ons zorgen om de toestand van de douches morgenochtend. Tenslotte namen we nog maar een afzakkertje en daar na het bed in. Hoewel de dag anders was verlopen dan we hadden gedacht en ook niet alle verwachtingen uitkwamen, was het toch weer een mooie dag geweest.