Banff - Icefield Parkway
18 Juni 2017 | Canada, Jasper Park Lodge
Dag 9. Banff - Jasper
Donderdag 15 jun. 2017
Afstand: 290 km / 180 mijl || Reistijd: ongeveer 4 uur
De fotocamera draait overuren in Jasper National Park, het grootste park in de Canadese Rockies. Gletsjers, kristalheldere meren, watervallen, diepe kloven en dichte bossen vormen dit landschap. Het is een ideale leefomgeving voor herten, bevers, elanden, grizzlyberen en zwarte beren. Doorkruis Jasper National Park via de schilderachtige Icefields Parkway en stap onderweg uit voor een rit met de Ice Explorer over de Athabasca-gletsjer en bezoek de waterval Athabasca Falls. In het toeristische plaatsje Jasper zijn hotels, musea, winkels en restaurants.
Opgestaan met een zonnetje. Maar na het ontbijt was het inmiddels wel weer bewolkt. Desondanks besloten we om toch met de gondola te gaan. Dat is een 6 pers. cabine die je bovenop de Sulphur Mountain brengt. Volgens Rina,Ton en Ger een mooie tocht naar boven, maar Edith zag vrijwel alleen de binnenkant van haar oogleden. Tot overmaat van ramp bleven we ook nog ettelijke minuten stil hangen tussen hemel en aarde. Afijn, na aankomst op de berg kwam je in een gebouw uit, van 4 verdiepingen. De 4e verdieping had een groot uitzichtplateau. Spectaculair was dit. Waar je ook keek in een cirkel van 360 graden, bergen met sneeuwresten. Grote groene naaldbomen zorgden voor een passend kader. Op borden kon je lezen hoe alle bergtoppen heten. We hebben ze gefilmd en fotografeerd, zodat we dat later uit ons hoofd kunnen leren. Er was een wandelroute via houten trappen en vlonders, daarmee kon je naar een ander -hoger- uitkijkpunt klimmen. Dat zou nog indrukwekkender zijn geweest. Langs de route liepen berggeiten, met jongen. Maar we betwijfelen of ze echt wild waren. Verder werden er shows gegeven door Least Chipmunks, een gestreepte soort grondeekhoorns. Ook raven en de "Gray Jay" was te zien. Na terugkomst hebben we lekker geluncht in het restaurant. Met nog steeds het onbeschrijfelijke mooie uitzicht. De tickets voor de gondola worden op tijd geboekt. En na ruim 1 1/2 uur mochten we weer met de gondel terug naar beneden. Deze keer geen tussenstop en Edith heeft zelfs nog een beetje meegekeken.
Terug in de camper gingen we op weg naar ons einddoel: Columbia Icefield centre.
Hoewel Ton van bovenaf al gezien had dat de weg 1A nog steeds afgesloten was, wilden we toch proberen of we de Johnston Canyon konden bewandelen. Via de normale ingang, het begin van de weg, ging dat inderdaad niet. Via een andere weg - die we de afgelopen dagen al een paar maal gereden hadden, ging het wel. En wat denk je: de Canyon was open! Dus de wandelschoen aan getrokken, foto, film en verrekijkers omgehangen en gaan! Een mooie wandeling van een uur (1/2 mijl) naar de Lower Falls. Prachtig om te zien hoe het water door de canyon wordt geslingerd. Maar ook zagen we veel bomen die zeer recent ontworteld, omgezaagd of afgebroken waren. Dat was de reden waarom de canyon de afgelopen dagen afgesloten was geweest. Ook onderweg hadden we al veel omgevallen bomen gezien. Blijkbaar heeft het ergens in de dagen voordat wij in Banff waren, het weer behoorlijk huis gehouden. Nadat we de Lower Falls hadden gezien, besloot Rina ook naar de Upper Falls te lopen. Dit was nog eens 1 mijl verder, dus 2 vice versa. De anderen liepen rustig aan naar het beginpunt en hebben Rina daar opgewacht en beloond met een heerlijk ijsje, smaak Dutch Chocolat. (De anderen hadden er al eerder een op)
Uit de verhalen van Rina, begrepen we dat ook de Upper Falls onbeschrijfelijk mooi waren. De foto's zullen dit later bevestigen. Inmiddels was het al 17:30 uur geworden. En we hadden nog zo'n 130 km. te gaan! Ondanks dat namen we toch de rest van de 1A, omdat we daarmee de kans kregen nog wat wildlife te spotten. Onze inspanning werd beloond! Op een mooi groen weiland stonden maar liefst 5 elken! Heel ontspannen stonden de mannetjes te grazen, kauwen en herkauwen. We hebben ze aan alle kanten vastgelegd op SD-kaartjes. Daarna weer verder. We kwamen op de beroemde Icefields Parkway. Deze volgden we tot het Columbia Icefield visitorcentre. De weg kronkelt zich door de bergen en langs een rivier. Daarachter liggen de rotsen met Gletsjers nog volop bedekt met sneeuw. Het water in de rivier is prachtig melk-groen jadeachtig. Terwijl we even op een parkeerplaats het uitzicht stonden te bewonderen, liep aan de andere kant - dus langs de kant van de weg- een grote zwarte beer. Al etend legde hij heel wat meters af. Ook die is vastgelegd met 10 tallen foto's en film. Het was ook spectaculair te zien hoe de auto's op de weg reageerden op de beer. Menig auto moest echt een noodstop maken om geen kettingbotsing te veroorzaken. Heftig! Ondanks dat Ton (eigenlijk onze vaste chauffeur) soms niet harder kon rijden dan 40 km per uur, omdat de weg zo ontstellend slecht was, arriveerden we om half negen op de parkeerplaats waar we zouden overnachten. Het was inmiddels steen en steenkoud geworden en een harde wind. Terwijl de mannen de camper in een juiste positie zette, liepen de meisjes naar het restaurant wat in het bezoekerscentrum gevestigd was. We hadden nog 10 minuten voor de keuken dicht ging! Gelukkig waren de mannen ook nog binnen die tijd in het restaurant en kregen we een superlekkere steak met frietjes en wat groene salade. We betaalden er wel de hoofdprijs voor, maar het was heerlijk. Na het eten ( we moesten voor 22.00 uur eruit zijn) liepen we door de straffe wind naar de camper. We hadden inmiddels via internet gelezen dat de temperatuur 6 graden was en 's nachts nog zou zakken tot 0 graden. Ook werd er sneeuw voorspeld! Wat een genot: de mannen hadden de kachel aangedaan! Na nog een afzakkertje hebben we moe maar voldaan ons hoofd te rusten gelegd.
Donderdag 15 jun. 2017
Afstand: 290 km / 180 mijl || Reistijd: ongeveer 4 uur
De fotocamera draait overuren in Jasper National Park, het grootste park in de Canadese Rockies. Gletsjers, kristalheldere meren, watervallen, diepe kloven en dichte bossen vormen dit landschap. Het is een ideale leefomgeving voor herten, bevers, elanden, grizzlyberen en zwarte beren. Doorkruis Jasper National Park via de schilderachtige Icefields Parkway en stap onderweg uit voor een rit met de Ice Explorer over de Athabasca-gletsjer en bezoek de waterval Athabasca Falls. In het toeristische plaatsje Jasper zijn hotels, musea, winkels en restaurants.
Opgestaan met een zonnetje. Maar na het ontbijt was het inmiddels wel weer bewolkt. Desondanks besloten we om toch met de gondola te gaan. Dat is een 6 pers. cabine die je bovenop de Sulphur Mountain brengt. Volgens Rina,Ton en Ger een mooie tocht naar boven, maar Edith zag vrijwel alleen de binnenkant van haar oogleden. Tot overmaat van ramp bleven we ook nog ettelijke minuten stil hangen tussen hemel en aarde. Afijn, na aankomst op de berg kwam je in een gebouw uit, van 4 verdiepingen. De 4e verdieping had een groot uitzichtplateau. Spectaculair was dit. Waar je ook keek in een cirkel van 360 graden, bergen met sneeuwresten. Grote groene naaldbomen zorgden voor een passend kader. Op borden kon je lezen hoe alle bergtoppen heten. We hebben ze gefilmd en fotografeerd, zodat we dat later uit ons hoofd kunnen leren. Er was een wandelroute via houten trappen en vlonders, daarmee kon je naar een ander -hoger- uitkijkpunt klimmen. Dat zou nog indrukwekkender zijn geweest. Langs de route liepen berggeiten, met jongen. Maar we betwijfelen of ze echt wild waren. Verder werden er shows gegeven door Least Chipmunks, een gestreepte soort grondeekhoorns. Ook raven en de "Gray Jay" was te zien. Na terugkomst hebben we lekker geluncht in het restaurant. Met nog steeds het onbeschrijfelijke mooie uitzicht. De tickets voor de gondola worden op tijd geboekt. En na ruim 1 1/2 uur mochten we weer met de gondel terug naar beneden. Deze keer geen tussenstop en Edith heeft zelfs nog een beetje meegekeken.
Terug in de camper gingen we op weg naar ons einddoel: Columbia Icefield centre.
Hoewel Ton van bovenaf al gezien had dat de weg 1A nog steeds afgesloten was, wilden we toch proberen of we de Johnston Canyon konden bewandelen. Via de normale ingang, het begin van de weg, ging dat inderdaad niet. Via een andere weg - die we de afgelopen dagen al een paar maal gereden hadden, ging het wel. En wat denk je: de Canyon was open! Dus de wandelschoen aan getrokken, foto, film en verrekijkers omgehangen en gaan! Een mooie wandeling van een uur (1/2 mijl) naar de Lower Falls. Prachtig om te zien hoe het water door de canyon wordt geslingerd. Maar ook zagen we veel bomen die zeer recent ontworteld, omgezaagd of afgebroken waren. Dat was de reden waarom de canyon de afgelopen dagen afgesloten was geweest. Ook onderweg hadden we al veel omgevallen bomen gezien. Blijkbaar heeft het ergens in de dagen voordat wij in Banff waren, het weer behoorlijk huis gehouden. Nadat we de Lower Falls hadden gezien, besloot Rina ook naar de Upper Falls te lopen. Dit was nog eens 1 mijl verder, dus 2 vice versa. De anderen liepen rustig aan naar het beginpunt en hebben Rina daar opgewacht en beloond met een heerlijk ijsje, smaak Dutch Chocolat. (De anderen hadden er al eerder een op)
Uit de verhalen van Rina, begrepen we dat ook de Upper Falls onbeschrijfelijk mooi waren. De foto's zullen dit later bevestigen. Inmiddels was het al 17:30 uur geworden. En we hadden nog zo'n 130 km. te gaan! Ondanks dat namen we toch de rest van de 1A, omdat we daarmee de kans kregen nog wat wildlife te spotten. Onze inspanning werd beloond! Op een mooi groen weiland stonden maar liefst 5 elken! Heel ontspannen stonden de mannetjes te grazen, kauwen en herkauwen. We hebben ze aan alle kanten vastgelegd op SD-kaartjes. Daarna weer verder. We kwamen op de beroemde Icefields Parkway. Deze volgden we tot het Columbia Icefield visitorcentre. De weg kronkelt zich door de bergen en langs een rivier. Daarachter liggen de rotsen met Gletsjers nog volop bedekt met sneeuw. Het water in de rivier is prachtig melk-groen jadeachtig. Terwijl we even op een parkeerplaats het uitzicht stonden te bewonderen, liep aan de andere kant - dus langs de kant van de weg- een grote zwarte beer. Al etend legde hij heel wat meters af. Ook die is vastgelegd met 10 tallen foto's en film. Het was ook spectaculair te zien hoe de auto's op de weg reageerden op de beer. Menig auto moest echt een noodstop maken om geen kettingbotsing te veroorzaken. Heftig! Ondanks dat Ton (eigenlijk onze vaste chauffeur) soms niet harder kon rijden dan 40 km per uur, omdat de weg zo ontstellend slecht was, arriveerden we om half negen op de parkeerplaats waar we zouden overnachten. Het was inmiddels steen en steenkoud geworden en een harde wind. Terwijl de mannen de camper in een juiste positie zette, liepen de meisjes naar het restaurant wat in het bezoekerscentrum gevestigd was. We hadden nog 10 minuten voor de keuken dicht ging! Gelukkig waren de mannen ook nog binnen die tijd in het restaurant en kregen we een superlekkere steak met frietjes en wat groene salade. We betaalden er wel de hoofdprijs voor, maar het was heerlijk. Na het eten ( we moesten voor 22.00 uur eruit zijn) liepen we door de straffe wind naar de camper. We hadden inmiddels via internet gelezen dat de temperatuur 6 graden was en 's nachts nog zou zakken tot 0 graden. Ook werd er sneeuw voorspeld! Wat een genot: de mannen hadden de kachel aangedaan! Na nog een afzakkertje hebben we moe maar voldaan ons hoofd te rusten gelegd.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
