Blue River - Wells Gray

Dag 13. Blue River - Wells Gray Provincial Park
Maandag 19 jun. 2017
Afstand: 140 km / 90 mijl || Reistijd: ongeveer 2uur
Wells Gray Provincial Park wordt ook wel ‘Waterfall Park’ genoemd. Dit is niet voor niets: er zijn maar liefst 250 watervallen, in alle soorten en maten. De bekendste zijn de Spahats Creek Falls, Dawson Falls en Helmcken Falls, die we allemaal gemakkelijk kunnen bereiken via de Clearwater Valley Road. Het parklandschap bestaat voornamelijk uit vulkanisch gesteente en heeft zijn specifieke vormen gekregen door gletsjers, rivieren en andere natuurlijke krachten.

Vanmorgen weer fris en fruitig opgestaan. Lekker ontbijtje genoten en toen om 08.15 uur weggereden bij Blue River camping. We hebben besloten om door te rijden tot Clearwater om daar inkopen te doen en daarna door te rijden naar de camping. Zo gezegd zo gedaan. Het was rustig op de weg en het weer was bewolkt maar wel droog. Aangekomen in het dorp hebben we gefoerageerd. Edith was gisteren helemaal lek gestoken door de muggen die was dringend op zoek naar after-bite. Toen alles ingeslagen was, zijn we de weg vervolgd naar Wells Gray Golfresort. Onze camperplaats voor de komende 2 dagen. Ja, ja wij doen niet minder. De 35 kilometer lange weg deed niet onder voor de Hobbelende Geit, een ouderwetse kermisattractie uit Geldrop. Jemig wat een kuilen en gaten in een asfaltweg die zelf ook nog eens om de paar meter omhoog en omlaag gaat en slingert door het hele park. Gelukkig heeft Ton meer dan voldoende stuurmanskunst om ons veilig te vervoeren. Toen we op de camping onze plaats hadden gekregen, gelegen aan de rivier The Murtle, lekker koffie gedronken. Het weer begon te betrekken maar volgens de beheerster van de camping zou het droog blijven en werd het weer morgen slecht. Hierop zijn we met de camper ongeveer 10 kilometer verder naar boven gereden naar de Helmcken Falls. Toen wij daar aankwamen goot het met bakken uit de hemel, dus rustig de bui afgewacht in de camper. Toen de bui over was zijn wij naar de waterval gelopen . Dit is een waterval die via een kleine kloof maar liefst 137 meter naar beneden stort op vulkanisch gesteente. Wauwwwww wat een geweld is dat. Wat een uitzicht. Super mooie foto's gemaakt. We troffen daar ook een grote groep mensen die, volgens ons, mogelijk enige connectie hebben met de Amish. Alle vrouwen waren gekleed in lange rokken meest met bloemetjespatroon met blouses van dezelfde stof en een soort van beige kapje over hun knot. De mannen waren gekleed in meer 'normale' kleding. Een oudere vrouw liep met een baby in haar arm gewikkeld in een omslagdoek. Ger sprak haar aan en de vrouw liet de baby zien. Ze zei dat dit haar 13e kleinkind is en dat het een jongen is met de naam Braydan. Gezien de grote hoeveelheid jongens/meisjes en mannen en vrouwen, we schatten ongeveer 30 personen, denken wij dat zij met de haar hele gezin daar was.
Hierna zijn we naar Dawson Falls gereden. Deze waterval heeft als bijnaam ' the little Niagara Falls' . Deze waterval heeft een hoogte van 18 meter maar is 91 meter breed. Geweldig wat een spektakel. We kwamen ogen te kort om al dit moois te aanschouwen. Dit had tot gevolg dat we op enig moment Ton kwijt waren. Althans hij was nergens meer te vinden. Rina, Ger en Edith hebben het pad langs de waterval gelopen, niet wetende waar dit heen liep en of dit een trail was naar de Helmkes Falls. Dit stond namelijk nergens aangegeven. Maar dit pad was zonder afscherming naar de waterval en wat als hij tijdens het fotograferen naar beneden was gevallen. Ik zei nog dat hij dan wel geschreeuwd had maar volgens Ger zou je dit niet horen door het geluid van de waterval. Ja, dat helpt!
Op enig moment zijn wij weer terug gelopen in de veronderstelling dat Ton nooit zo ver, zonder iets te zeggen, zou zijn doorgelopen. Mogelijk dat hij terug gelopen was, eveneens zonder iets te zeggen, naar de camper. Hierop is Rina snel terug gelopen naar de camper, al enigszins geagiteerd. Bij de camper was hij ook niet. Ton wat maak je me nou klaar. Ger kwam ook aanlopen en we spraken af dat Rina bij de camper bleef samen met Edith en dat Ger nog een keer het pad terug zou lopen. Rina had al visioenen van jaren geleden in Noorwegen toen zij hem ook voor bijna een half uur kwijt was. Ondertussen kwamen er meerdere mensen terug gelopen naar het parkeerterrein. Rina vroeg aan een van die mensen of zij soms " a big guy with hat and black t-shirt" gezien hadden. Toen kwam het verlossende antwoord, in het Nederlands, "ja, die komt er aan hij was doorgelopen naar het begin van de waterval ". Tegelijkertijd hoorden wij Ger op zijn vingers fluiten. Kort daarna kwamen Ton en Ger aanlopen. Rina natuurlijk boos en gefrustreerd tegelijkertijd. Ton gaf als uitleg dat hij het pad gewoon afgelopen was, onderwijl foto's makend, terwijl hij de 'bearbell' hoorde. Rina heeft namelijk een 'bearbell' aan haar rugzak hangen zodat de beren uit de buurt blijven tijdens het wandelen. Ton had al lopende het geluid van zo'n bel gehoord en dacht dat Rina dit was en keek verder niet achterom . Aangekomen bij het begin van de waterval zag hij pas dat noch Rina, noch Ger en Edith er waren. Hierop was hij snel terug gelopen. Ik denk dat we het advies gaan volgen van een verkoopster gisteren in een souvenirwinkel bij Mount Robson, die zei dat haar vriendin op een grote boerderij woonde en haar kinderen elke dag een bel aandeed zodat zij hun niet kwijt raakte. Zij bond dus niet de kat maar haar kinderen de bel aan. Dit is dus de oplossing voor Ton die was overigens super enthousiast over de het uitzicht aan het begin van de waterval en zorgde er voor dat wij toch ook nog van dit uitzicht konden genieten. Ik vergeet nog te vertellen dat wij in een boom op het parkeerterrein ook nog een aantal Pestvogels gezien, de Canadese naam voor deze soort is Waxwing. Edith had deze vogel natuurlijk, als echte vogelaar, als eerste gespot. Ton heeft een van hen daarna geweldig mooi op de foto gezet.
Na alle commotie van het "kwijt raken van Ton" zijn wij weer rustig terug gereden naar de camping voor een lekkere borrel. Dik verdiend! Wat betreft de muggen, die zijn er inderdaad volop en steken ook flink. We zaten allemaal onder de muggenbulten en buiten zitten is geen pretje. Kleinigheidje blijf je houden.